جماران ـ اصغر میرشکاری: مرور خاطرات این روزهای سال 1357 یا همان روزهای اوج انقلاب اسلامی، انسان را واقعا به شعف و شادی وصف ناپذیری وامی دارد، همانطور که آفرینش آن همه عظمت با هیچ بیان و ترسیمی وصف ناشدنی و حالتهای آن روزهای مردم به حقیقت برای کسانی که در آن صحنه ها و موقعیت ها حضور واقعی نداشته اند، درک ناشدنی می باشد. قیام و استقامت دلاورانه برای دفاع از عقیده و حق، وحدت و همدلی، هم صدائی و هم قدمی، آزادی خواهی و استقلال طلبی گوشه ای از ویژگیهای حرکت مردم ایران بود که با خمیر مایه آگاهی حاصل از رهبریهای روشن بینانه و صادقانه خمینی عزیز بر جبین تاریخ نقش بسته است. و این چنین بود که بنا به قول آن انسان فرزانه : « شما با قیام و استقامت خود به ملتهاى مستضعف ثابت کردید که اسلحه هاى مدرن و قدرتهاى شیطانى نمى توانند در مقابل خواست ملتى که براى دفاع از عقیده و حق خود دلاورانه بپاخاسته است دوام داشته باشند؛ و نیز ثابت کردید که قدرت ملتى آگاه، بر تمامى سلاحهاى ابرقدرتها پیروز است.» (صحیفه امام، ج5، ص: 501 )
این کلام که فرازی از پیام حضرت امام خمینی(س) خطاب به ملت ایران است که در مورد بازگشت قریب الوقوع به ایران و در تاریخ 30 دى 1357مطابق 21 صفر 1399 و بعد از راهپیمائی واقعا بی نظیر روز اربعین صادر شده است، هم از لحاظ تاریخی و روز شمار انقلاب در جایگاه بالائی از اهمیت قرار دارد و هم وجوه درس آموزی را در نوع نگاه به مردم به عنوان صاحبان اصلی انقلاب به دور از تعارفات عاری از حقیقت و کلیشه ای عرضه می دارد. تکیه بر «آگاهی ملت و حقوق مردم»، «هم صدائی و همراهی ملت» برای غلبه بر مشکلات و فسادهای همه گیر حاصل از نظام غیر مردمی شاهنشاهی و... گوشه ای از درس آموزی های این پیام است ولی به زعم نگارنده؛ واقعا عجیب تر و درس آموز تر از همه فراز آخری این بند از پیام است که:
« این جانب ان شاء اللَّه تعالى بزودى به شما مى پیوندم تا در خدمت شما باشم و با همت شجاعانه شما به رفع مشکلات کوشا بوده و با هم صدا و هم قدم شدن همه اقشار ملت بر فسادها غلبه کنیم. دوستان عزیزم! خود را براى خدمت به اسلام و ملت محروم مهیا کنید. کمر به خدمت بندگان خدا که خدمت به خداست ببندید. من با توفیق خداوند تعالى پس از چند روزى در خدمت شما خواهم بود و در پشت سر شما به سربازى خود ادامه خواهم داد.» (صحیفه امام، ج5، ص: 502 )
البته، «إِنَّ فِی ذَلِکَ لَذِکْرَى لِمَن کَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَهُوَ شَهِیدٌ»(ق/37).
