جماران_آیلار امیری: مردم اسکاتلند بعد از گذشت 307 سال یکپارچگی، همچنان به عدم جدایی از بریتانیا رأی دادند تا اسکاتلند باز هم بخشی از بریتانیا باقی بماند.
با اعلام نتایج همه‌پرسی استقلال اسکاتلند در روز جمعه 19 سپتامبر، مشخص شد که اکثریت مردم اسکاتلند با استقلال این سرزمین از بریتانیا مخالف بوده و خواستار ادامه یکپارچگی اسکاتلند و انگلستان هستند.
حدود 55 درصد از رأی دهندگان با استقلال اسکاتلند مخالف بودند و 45 درصد به استقلال این بخش رأی دادند.
میزان مشارکت در این همه پرسی حدود 85 درصد بوده است که رقمی بی سابقه در انتخابات اسکاتلند محسوب می شود.
تا چند روز پیش نتایج نظرسنجی‌ها اختلاف بسیار ناچیز و نهایتا دو، سه درصدی را بین مخالفان و موافقان استقلال نشان می داد که با برگزاری انتخابات، این فاصله به 10 درصد رسید.
اما وحدت اسکاتلند با انگلستان به سال 1603 میلادی بازمی‌گردد که الیزابت اول، ملکه انگلستان بدون داشتن جانشین درگذشت و تاج و تخت به جیمز ششم پادشاه وقت اسکاتلند و از خویشاوندان او رسید که با عنوان جیمز اول، سلطنت انگلستان را نیز در دست گرفت.
از آن زمان تا سال 1706 و تصویب قانون وحدت انگلستان و اسکاتلند در پارلمان‌های دو کشور و امضای پیمان وحدت در سال 1707 انگلستان و اسکاتلند دارای یک پادشاه و دو دولت مجرا بودند.
در آن سال با تشکیل کشور بریتانیا، پارلمان و دولت اسکاتلند منحل و اختیارات آنها، به پارلمان و دولت مرکزی واگذار شد.
بعد از جنگ جهانی دوم نیز اروپا به سمت "همگرایی" حرکت کرد و با شکل‌گیری اتحادیه اروپا این همگرایی شدت پیدا کرد؛ اما بعد از گذشت چند دهه همگرایی در اروپا و 307 سال یکپارچگی در بریتانیا، حزب ملی اسکاتلند از ابتدای به قدرت رسیدن در این کشور اعلام کرد که استقلال اسکاتلند از پادشاهی متحده را به رأی خواهد گذاشت. این حزب سرانجام موفق شد به رهبری "الکس ساموند" نخست وزیر این کشور در پارلمان، روز 18 سپتامبر را روز همه‌پرسی برای استقلال یا ادامه وحدت با انگلستان مشخص کند.
اسکاتلندی‌ها پس از تصویب قانون وحدت اسکاتلند و انگلستان در سال 1706، دارای سه هویت شدند: هویت اول که همان هویت اسکاتلندی بود و مربوط به سرزمین و زبان خودشان می‌شد. هویت دوم بریتانیایی و هویت سوم اروپایی.
لزوما تقابلی بین این هویت‌ها به خصوص هویت اسکاتلندی و بریتانیایی وجود نداشته است؛ اما در سال‌های اخیر به دلیل مشکلات اقتصادی، بحران بدهی‌ها و بیکاری اهالی این بخش، هویت اول پررنگ‌تر شده و کشورهای حوزه اسکاندیناوی هم چون نروژ به آرمان شهر تبدیل شده اند.
عدالت اجتماعی از دیگر مسائلی است که توجه اسکاتلندی‌ها را به کشورهایی مثل نروژ جلب کرده است و سوسیالیسم ، رفاه اجتماعی و عدالت از دیگر دغدغه‌های مردم شده است.
اما یک مسئله دیگر که باعث نارضایتی مردم این کشور در سال‌های اخیر گشته است، نوع تعامل و رفتار انگلیسی ها با اسکاتلندی هاست. چندین سال است که انگلیسی ها برای مردم اسکاتلند جوک ساخته اند و آنها را تحقیر می کنند . همین مسئله باعث رنجش و عصبانیت مردم شده است.
همچنین اسکاتلندی ها در مسائل بین الملل عموما موضع متفاوتی از انگلستان داشته اند و هیچگاه با سیاست های سلطه‌طلبانه و بعضا جنگجویانه انگلستان موافق نبودند و از اختصاص بودجه های کلان در امور نظامی و جنگ در خاورمیانه همواره ناراضی بودند؛ به عنوان مثال اسکاتلند عموما حامی فلسطین و مردم غزه بوده و هست و کمک های مالی زیادی به مردم غزه کرده است که این عمل کاملا در جهت مخالف سیاست ها و اقدامات دولت انگلستان می باشد.
اما دو روز قبل از برگزاری همه پرسی استقلال، رهبران سه حزب اصلی بریتانیا با امضای تعهدنامه ای وعده داده بودند که در صورت رأی نیاوردن استقلال و ادامه وحدت با انگلستان، اختیارات پارلمان اسکاتلند تا حد زیادی افزایش پیدا خواهد کرد.
"دیوید کامرون" نخست وزیر و رهبر حزب محافظه کار، "اد میلیبند" ، رهبر حزب کارگر و "نیک کلگ" معاون نخسن وزیر و رهبر حزب لیبرال دموکرات این عهدنامه را امضا کردند که با واکنش تند استقلال طلبان روبه‌رو شدند.
در این سند قول داده شده بود که اختیارات دولت محلی اسکاتلند افزایش پیدا کرده و منابع بریتانیا در سرتاسر کشور به طور یکسان توزیع شود. دادن اختیارات کامل مالی به دولت اسکاتلند در بخش خدمات درمانی از قول های داده شده در این سند به مردم اسکاتلند بود که در صورت دادن رأی منفی به استقلال شامل حالشان می‌شد.
اما این اقدام رهبران احزاب اصلی باعث عصبانیت استقلال‌طلبان شده بود و اعتراض آنان را برانگیخت تا جایی که "الکس ساموند" وزیر اول اسکاتلند این سند را پیشنهادی تو خالی و مذبوحانه دانسته که در آخرین لحظات برای تغییر رأی مردم امضا شده و متذکر شده که چرا دادن چنین وعده هایی تا الان طول کشیده است؟
با این اوصاف، مردم اسکاتلند در روز جمعه نشان دادند که خواستار ادامه یکپارچگی و مخالف استقلال هستند و نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که اکثرا جوانان به دلیل برخوردار بودن از هویت بریتانیایی و رفت و آمد راحت‌تر از مرزها، حامی وحدت بوده و افراد مسن از استقلال اسکاتلند حمایت می‌کردند که با مشخص شدن نتیجه انتخابات، می‌شود تا حدی جوانان اسکاتلندی را پیروز این عرصه دانست.
دیوید کامرون نیز بعد از اعلام نتایج انتخابات اعلام کرد که "باید سپاسگزار نظام دموکراتیک خود باشیم که توانست چنین موضوع مهمی را با آرامش و رجوع به نظرات مردم حل و فصل کند به نحوی که نتایج به دست امده برای موافق و مخالف به یکسان پذیرفتنی باشد."
به هرترتیب اسکاتلند امروز با اسکاتلند گذشته تفاوت اساسی دارد؛ چراکه در مسیر مهمی گام برداشته و سطح مطالبات آن افزایش پیدا کرده است و طبیعتا این روند متوقف نخواهد شد. سران انگلستان و رهبران سه حزب بزرگ بریتانیا به راحتی نمی‌توانند قول های خود را زیر پا بگذارند و زین پس باید به پارلمان اسکاتلند و دولت محلی اختیارات بیشتری داده شود و منابع مالی نیز به صورت مساوی در سطح کشور توزیع گردد.
