حقوق بشر در اندیشه امام خمینی عام‌شمول است و بر همگان اطلاق می شود امام از یکسو اسلام را مبین و موید حقوق بشر می داند و از سوی دیگر، غرب را مدعی دروغین و پایمال کننده آن می خواند. آنچه در ذیل می آید گزیده اندیشه های بنیانگذار انقلاب اسلامی درباره حقوق بشر است که عینا از صحیفه امام نقل می شود:
پایمال کنندگان حقوق بشر
ما همه بدبختیهایى که داشتیم و داریم- و بعد هم داریم- از این سران کشورهایى است که این اعلامیه حقوق بشر را امضا کردهاند. اعلامیه حقوق بشر را اینهایى امضا کردهاند که سلب آزادى بشر را در همه دوره هایى که کفیل بودند و دستشان به یک چیزى رسیده است کردهاند. سر لوحه اعلامیه آزادى حقوق بشر- سرلوحهاش- آزادى افراد است. هر فردى از افراد بشر آزاد است، باید آزاد باشد. همه باید در مقابل قانون على السواء باشند. همه باید آزاد باشند در محلشان؛ در سکنى آزاد باشند، در شغلشان آزاد باشند، در مشى شان باید آزاد باشند. این اعلامیه حقوق بشر است که سرلوحهاش این مطلب است. از اولْ مسلمین بلکه همه بشر، از اول گرفتار اینهایى بودهاند که امضا کردند و تصویب کردند این اعلامیه حقوق بشر را. امریکا یکى از آنهاست که تصویب کردند این را و امضا کردند این مطلب را که حقوق بشر باید محفوظ بماند. و یکى از حقوق بشر آزادى است. همین امریکایى که اعلامیه حقوق بشر را- به اصطلاح- امضا کرده است، شما ببینید چه جنایاتى بر این بشر واقع کرده است. در همین چند سالى که ماها یادمان است، و یک قدر زیادترش را من و یک قدر کمترش را به حَسَب جوانىاى که دارید شما مشاهده کردید، چه گرفتاریهایى از براى بشر هست به دست امریکا که یکى از اشخاصى است که، یکى از دولتهایى است که قضیه حقوق بشر را امضا کردهاند. در هر مرکزى از مراکز مسلمین و غیرمسلمینْ یک مأمورى نصب کردهاند که سلب آزادى از همه آن اشخاصى که در آن محیط هستند کردهاند. اینها مىگویند آزادند بشر! براى تخدیر تودهها، که حالا دیگر نمىشود تخدیرش کرد. قضیه این چیزهایى که مىگذرانند، که یکىاش هم همین اعلامیه حقوق بشر است، این براى اغفال است نه اینکه یک واقعیتى دارد. یک چیز خیلى خوش نماى با زَرْق و برقى را مىنویسند، سى ماده مىنویسند که همهاش موادى است که خوب به نفع بشر است، و یکىاش را عمل نمىکنند! در مقام عمل، یکىاش عمل نمىشود. این اغفال است؛ افیون است این براى تودهها، براى مردم. (صحیفه امام، ج3، ص: 332)
ادعاى حقوق بشر، وسیله غارت ملل ضعیف
با این وضعى که ایران دارد، با این اغتشاشى که الآن در ایران هست؛ و این دوَل بزرگ هم که بشر دوست! حقوق بشر! همهاش شعر. همه این حرفهایى که این دولتهاى بزرگ مى زنند و جامعه هایى درست کردهاند براى حقوق بشر، براى امنیت، براى چه، نه امنیتشان به امنیت آدم مىبرد و نه حفظ حقوق بشرشان به حفظ حقوق آدم مىبرد همهاش براى این است که این ملل ضعیف را ببلعند. این همه مساعى که ملاحظه مىکنید در هر یک این ابرقدرتها، یک صدایى است، یک نظامى هست، نظام این است که این بلاد شرق را، بلاد ضعیف را، اینها ببلعند.
در شرق چون مخازن زیاد است، مخازن نفتْ زیاد در شرق هست مثل کویت، مثل حجاز، مثل ایران، در اینجا اینطور مخازن هست، آن خارجیها تمام چشمشان دوخته شده است به این مخازن ما و دارند مجانى مىبرند، همین طورى. شما خیال مىکنید که امریکا پول به ایران مىدهد؟ امریکا براى خودش در ایران پایگاه درست مىکند. این اسلحه هایى که مىگویند فروختند به ایران، به جاى نفت دادند. این اسلحهها همانهایى است که اینها مىخواهند در ایران باشد، و پایگاه باشد که مبادا یکوقتى شوروى حمله بکند. نه این است که اینها به ما چیزى دادهاند، اینها بازى است سر ما درمى آورند. ( صحیفه امام، ج3، ص،518 و 519 )
تعدى به بشر توسط مدعیان حقوق بشر
اینهایى که فرض کنید [از] حقوق بشر دم مىزنند، بیشتر به بشر دارند تعدى مىکنند. تمام آلات قتالهاى که اینها درست کردهاند و این جنگها را پیش مىآورند در اقطار عالم، همینها هستند که قضیه حقوق بشر را، اعلامیه حقوق بشر را امضا کردهاند؛ و اینها، همین فرانسه که قضیه اعلامیه حقوق بشر را [امضا] کرده، لکن با الجزایر چه کرد. الآن هم وقتى دستشان برسد، همین کارها را مىکنند. امریکا هم مشغول است، شوروى هم مشغول است. مشغول اینند که بچاپند مردم را، ببلعند مردم را. منتها با اسماء مختلفه؛ که این اسماء مختلفه اسباب گول زدن مردم مىشود. مردم باورشان مىآید که مثلًا دولت شوروى، دیگر یک دولتى است که براى مردم کار مىکند، کمونیست است، براى تودهها کار مىکند. وقتى که درست ملاحظه کنید؛ مىبینید نه، اینها قلدرى شان بیشتر از جاهاى دیگر است، بیشتر از جاهاى دیگر تحقیر مردم مىکنند. یکى از رؤسایشان گفته بود که باید بیایند چرتکه بیندازند ببینند که این افراد این مملکت چقدر کار مىکنند، چقدر مىخورند؛ اگر چنانچه کارکردش کمتر از خوردنش هست، باید بیندازیمش توى دریا. بریزمشان توى دریا؛ اینها، این بشر دوستها همچو اظهارى دارند. (صحیفه امام، ج4، ص: 39)
حفظ حقوق بشر
حکومتى مىتواند ادعا بکند که حقوق بشر را حفظ مىکند که دولتش مبتنى بر یک عقاید الهى دینى باشد؛ و خودش را مسئولْ پیش یک قدرت بزرگ بداند. آن اشخاصى که خودشان را مسئول نمىدانند پیش یک قدرتى، قائل نیستند. به یک قدرت بزرگى توجه ندارند، به یک قدرت عظیمى، به یک مسئولیت واقعى. اینها هر چه ادعا بکنند که ما بشردوست هستیم و ما مىخواهیم حقوق بشر حفظ بشود و ما مىخواهیم، ادعاست؛ هیچ واقعیت ندارد. تا آن نقطه اصلى که نقطه اتکاست، خدا نباشد و خوف از او نباشد و خوف از مسئولیت روز جزا نباشد، این بشر هرج و مرج مىکند، به تباهى مىکشد. طبع انسان این است که از همین کارهاى خلاف بکند؛ طبعى است. اگر سر خود باشد متعدى است؛ آنى که انسان را به راه مىآورد و کنترل مىکند و راهش را معین مىکند، آن دیانت است که مىتواند کنترل کند. آن اعتقاد به یک مبدأ و یک معاد است که مىتواند انسان را باز دارد از اینکه در خلوت هم که هیچ کس نباشد خلاف نکند. اینهمه حرفها که شرافت یک شخصى اقتضاى کذا مىکند، انساندوستى یک شخصى اقتضاى کذا مىکند، اینها حرفهایى است که ما باورمان نمىآید که این انساندوستها و این شرافتمندها یک همچو مردمى باشند. همین انساندوستها هستند که مىآید در ایران با آن کشته جمعه سیاه. این انساندوستى که یک میلیارد جمعیت زیردستش است و مىگوید من انساندوستم و کمونیستم و کذا، مىآید ایران ازروى این کشتههاى ما با هلیکوپتر رد مىشود ودست شاه را فشار مىدهد و به او تبریک مىگوید!* این انساندوستها اینهایند! این کسى که اعلامیه حقوق بشر را امضا کرده و از کسانى است که بنیانگذار اینطور مسائل است، این انگلستان است و این امریکا و این شوروى- این ابرقدرتها اینها نمىدانند که در ایران حالا چه مىگذرد؟ این بشردوستها نمىدانند که این سى میلیون بشر الآن در ایران چه حالى دارند؟ نمىفهمند؟ نه؟ اطلاع ندارند از واقع؟ واقع مسئله این است که شاه مىخواهد اعطاى آزادى بکند و مردم تخلف مىکنند؟! این مسئله اینطورى است؟ شماها اینطور فهمیدید؟ یا کارتر یک مسئلهاى را فهمیده است ماوراى این عالَم! این مسأله آمده پیش کارتر! نه، شیطان به او تعلیم کرده است که باید اینطور بگویى، این تعلیم ابلیس است. اینها مظاهر ابلیسند، طاغوتند اینها. (صحیفه امام، ج4، ص،402 و 403)
*اشاره به سفر هواکو فنگ رئیس جمهور وقت چین بعد از کشتار به ایران است
حقوق بشر و اصلاح بشر تنها با دین باورى
تا یک نقطه اتکاى معنوى نباشد، بشر اصلاح شدنى نیست. اصلاح بشر، حفظ حقوق بشر ،نمىشود الّا اینکه نقطه اتکایش یک مبدأ معنوى باشد. و باز مىبینیم که حکومتهایى که سر کار مىآیند، آن حکومتى که سر کار آمده و نقطه اتکایش خداست چه جور رفتار کرده با بشر، و آن حکومتى که نقطه اتکایش خدا نیست و کارى به این حرفها ندارد چه جور معامله کرده با بشر. آن را مىبینیم که در عین حالى که حکومت بر این همه ممالک دارد، شبها درِ خانهها خودش پا مىشود مىرود مىگردد و ضُعَفا را بررسى و رسیدگى مىکند و مىگوید در یک قولش- سلام اللَّه علیه- در قولش مىفرماید که اینکه من مىترسم که در آن طرف مملکت، در نمىدانم یمامه، کجا، یک کسى گرسنه باشد. از این جهت خودش را گرسنه مىدارد که مبادا خودش سیرتر باشد از این گرسنهها. این اتکاى به مبدأ غیبى است که این کار را مىکند و الّا آن هم یک بشرى است مثل همه. اتکاى به یک مبدأ غیبى است که وادار مىکند یک بشرى را بر اینکه بگوید و اینطور باشد که اگر که لشکرهاى کذا آمدند، معاویه یا کى آمده است، و یک خلخالى را از پاى یک ذِمیّه، از پاى یک زن یهودى یا زن نصرانى ربوده، مىفرماید اگر کسى بمیرد براى این قضیه، در تأسف این قضیه، حق دارد این. آن رعیت را مىخواهد. این آدمى است بشردوست براى اینکه نقطه اتکا دارد. اتکایش به یک عالَمى است ماوراى این عالَم. همهاش خورد و خوراک نیست، همهاش زندگى حیوانى نیست، یک مطلب دیگرى در کار است. آنهایى که این مبدأ را، این مبادىِ معنوى را به آن اتکا دارند، به آنها مىشود اتکا کرد. مىشود انسانْ مقدراتش را بدهد به آنها که آنها عمل کنند. وکیل کند آنها را. وزیر کند آنها را.- عرض مىکنم که- رئیس جمهور کند آنها را. فریاد ما این است که ما یک همچو کارى مىخواهیم بکنیم. (صحیفه امام، ج4، ص:403 و 404)
تناقض گویى کارتر در ادعاى حقوق بشر
در هر صورت ما در یک محیطهایى واقع شدیم، در یک عصرى واقع شدیم که عجایب و غرایب ما مىبینیم! از آن طرف مردک دَم از آزادى بشر مىزند و حفظ حقوق بشر، از آن طرف مىگوید که در مثل ایران دیگر حفظ حقوق بشر مطرح نیست! در یکى از فرمایشاتشان آقاى کارتر اینطور مىگویند که در مثل ایرانى که ما یک منافعى داریم و قضیه سوق الجیشى است، اینجا دیگر حقوق بشر مطرح نیست! حقوق بشر در جاهاى دیگر مطرح است؛ در مثل ایران و امثال ایران، نه دیگر لازم نیست که حقوق بشر را ما حفظ بکنیم! از آن طرف هم این حرفها را مىزند که یک مشت اراذِل- عرض مىکنم- پَست، اینها هستند! آیا آن کسى که سلب آسایش مردم را مىخواهد بکند اراذل است یا آن کسى که مىگوید مىخواهم آزاد باشم؟ آن کسى که منافع مردم را مىخواهد بچاپد از اراذل و اوباش است یا آن کسى که مىگوید منافعمان را براى خودمان مىخواهیم؟ خوب این را حساب بکنید؛ بیحساب حرف نزنید. حساب بکنید که این مردم چه مىخواهند؛ ببینیم خواست مردمْ اراذلى است و پستى است یا آنکه جلو این خواست را مىخواهد بگیرد اراذل و پست است؟.
صحیفه امام،ج 5،ص 109
رژیم سلطنتى مخالف با حقوق بشر
اصل رژیم سلطنتى مخالف با حقوق بشر است. براى اینکه ما فرض هم بکنیم که همه ملت جمع بشوند و رژیم سلطنتى را رأى بدهند، البته ملت حق دارد که رژیمى را اختیار کند لکن ملت حق ندارد که رژیمى را براى آیندهها اختیار کند. یعنى امروز همه مقدرات مملکت به دست خود مردم باید اداره بشود. مردم حق دارند که یک نفرى را به عنوان سلطان، به عنوان رئیس جمهور، به هر عنوانى انتخاب کنند. این صحیح است. خود مردم به اختیار خودشان این کار را کردند. لکن آیا مردم حق دارند که الآن براى طبقات بعد، براى فرزندان، فرزندانِ فرزندان، الآن تکلیف معین کنند؟ هیچ همچو حقى براى هیچ کس نیست. شما خودتان به حَسَب حقوق بشر، خود شما باید بر مقدرات خودتان حکومت کنید، بر مقدرات خودتان دست داشته باشید؛ اما شما بر مقدرات یک کشور دیگر نمىتوانید، بر مقدرات یک ملت دیگر نمىتوانید، بر مقدرات آنهایى که نیامدند هم نمىتوانید شما دخالت کنید. حقى نیست برایتان. بنابراین سلطنت به این معنا که ارثى باشد و پشت در پشتْ سلطان باشد یک کسى، قانونى نیست و مخالف حقوق بشر است. (صحیفه امام، ج6، ص:197 و 198)
مدعیان حقوق بشر و دفاع از جنایتکاران
اسلام احکامش [باید] در خارج بیاید تا مردم عالَم بفهمند که اسلامى چى است؛ نگذاشتند اسلام را بفهمند؛ جوانهاى ما را اغفال کردند نگذاشتند بفهمند که اسلام چیست؛ چه احکامى دارد؛ خداوند چه احکامى براى ما آورده است؛ براى چه آورده است؛ نگذاشتند این را [بفهمند]؛ اگر مهلت بدهند، بگذارند که این احکام یکى یکى پیاده بشود، مسائل سیاسىاش، مسائل اقتصادىاش، سایر مسائلش پیاده بشود، آن وقت مىفهمند که نه دمکراسیهاى پوچ آنها در مقابل دمکراسى حقیقى اسلام چیزى است و نه آن حقوق بشردانها، آن بشردوستى آنها با آنکه در اسلام است، طرف مقایسه است.
ملاحظه مىکنید این کسانى که از حقوق بشر دم مىزنند در خارج، این گروههایى که آن بزرگها درست کردند براى اغفال، در طول این مدت که این ملت ما اینطور کشته داد، اینطور چه شد، یک کلمه نگفتند. حالا یک چند نفر از اشخاصى که به تصدیق همه، اینها خائن بودند؛ حالا که یک چند نفر از اینها را به واسطه خیانتى که کردند و همه ملت، همه اقشار قبول دارند که اینها خائن هستند، اینها را دارند به جزاى خودشان مىرسانند، این حقوق بشریها دادشان بلند شده است؛ تلگرافات مىآید به اینکه «نه، نکنید دیگر!» خوب، مگر اینهایى که کشته شدند بشر نبودند؟ مگر اینها حق نداشتند؟ حقوق بشر اقتضا مىکند که اگر یک نفر یک کسى را کشت در ازایش [او را] بکشند؛ یک کسى که ده سال- بیست سال، هم کشته است، هم وادار کرده به کشتن؛ این را حالا اگر بکشند، حقوق بشریها صدایشان درآمده؛. (صحیفه امام، ج6، ص: 320)
تخطئه مدعیان دروغین حقوق بشر
ما مىبینیم که مدعیان دمکراتیک- دمکراسى- صحبت مىکنند، ادعا مىکنند لکن مکتبهاى آنها در شرق یک نحو است و در غرب یک نحو؛ در شرق با دیکتاتورى عظیمْ مردم آنجا مصادف هستند و در غرب هم همین طور. ما مىبینیم که بعضى از اشخاص که ادعا مىکنند که ما حقوق بشر را ملاحظه مىکنیم و جمعیتهاى حقوق بشر در طول این پنجاه سال که دولت غاصب پهلوى و پسر پهلوى بر این ملت غلبه کرد و بر این ملت- با غصب- تمام چیزهاى این ملت را برد، در طول این پنجاه سال جوانان ما در حبسها به سر بردند و چه بسا جوانانى ما داشتیم که در حبس پاى آنها را اره کردند؛ آنها راروى تاوهها بو دادند و تا این زمان آخر هم اینها در حبس بودند، در شکنجه بودند؛ دژخیمان شاهِ سابق آنها را از هستى ساقط کرد، و این مدعیان همراهى با حقوق بشر در این طول مدت ندیدیم که یک صحبتى بکنند، یک استنکارى بکنند. ما دیدیم که، رئیس امریکا- رئیس جمهور امریکا- با این شاه بدبخت، با این شاه سابق ظالم بدبخت همراهى مىکرد و پشتیبانى مىکرد؛ پشتیبانى از دژخیمى که تمام هستى ما را به باد داد. و ندیدیم مدعیان جامعه حقوق بشر استنکار کنند بر رئیس جمهور امریکا. لکن حالا که این دژخیمان به دام ملت افتادهاند و ملت مىخواهد از آنها انتقام بکشد، فریاد «وا بشرا» ى اینها بلند شده است! نمىتوانم من جز این بدانم که اینها دست نشانده دژخیمان هستند. اینها دست نشانده ابرقدرتها هستند؛ نه اینکه اینها براى حقوق بشر [فعالیت] مىکنند. من توقع این را داشتم که جامعه حقوق بشر اگر راست مىگوید و طرفدار حقوق بشر است به ما اعتراض کند که اینها را چرا نگاه داشتید؛ این دژخیمان را باید همان روز اول کشته باشید! نه اینکه آنها را ما نگاه داشتیم و در حبسها الآن هستند- و حبسهاى ما هم مثل حبسهاى سابق نیست؛ حبسهایى است که در آنها اشخاص به هیچ وجه مورد اهانت، حتى نیستند- اینها به ما اعتراض کنند که چرا اینها را محاکمه کردید! اصلًا معنا ندارد محاکمه مجرم؛ محاکمه مجرم یک امرى است که مخالف با حقوق بشر است؟!.(صحیفه امام، ج6، ص: 458 و 459)
مدعیان دفاع از حقوق بشر
خارجیها مىگویند حقوق بشر. کدام بشر؟ اینها [اعدام شدگان] بشر را کشتند، اینها مجرمند، متهم نیستند؛ اینها آدم کشتند. ما از دوستان فرانسوى خود تشکر مىکنیم که از ما در مدت اقامت در آن کشور دوستانه پذیرایى کردند و به من فرصت دادند که از پاریس پیامهاى خود را به ملت عزیز ایران برسانم، ولى از دوستان فرانسوى انتظار نداشتم که به خاطر چند نفر جنایتکار و دزد و مجرم، حقوق بشر را به رخ ما بکشند و در انقلاب اصیل ایران- که به خواست خدا ملتى ستمدیده به نداى حق پاسخ مثبت دادهاند- به بهانه حقوق بشر ما را مورد عتاب و خطاب قرار دهند. خوب بود حقوق بشر را هنگامى که رژیم فاسد پهلوى زیر پا مىگذاشت و هزارها جوانان این کشور را شکنجه مى کرد و به خاک و خون مىکشید، به کمک ملت مستضعف ایران برمى خاستند و از حقوق بشر دفاع مىکردند، نه اینکه به خاطر چند جنایتکار و مجرم، که تاریخ بشریت کمتر نظیر آن را به یاد دارد، اینچنین به ما حمله کنند. ما چند نفر ضد بشر را کشتیم، حقوق بشر مگر چیست؟.
(صحیفه امام، ج7، ص:89 و 90)
مدعیان حقوق بشر در خدمت ابرقدرتها
اینهایى که مدعى حقوق بشر هستند و حالا براى امثال هویدا سینه زنى مىکنند و اظهار تأسف و تأثر مىکنند، اینها آیا طرفدار حقوق بشرند یا طرفدار مملکتها و حکومتهاى ابرقدرتند؟.
اگر اینها طرفدار حقوق بشرند چه شد که در مدت پنجاه سال ،این بشر در اینجا زیر شکنجه بود، [در معرض] اعدام بود، این بشرى را که در اینجا با تاوه سرخ مىکردند و بشرى را که پاى او را مىبریدند با اره، اینها نفس نکشیدند؟ امروز نفس مىکشند و امروز تبلیغات مىکنند؟! مگر اینها که کشته شدند بشر نبودند؟ مگر اینها حقوق نداشتند؟ مگر حق بشر این نیست که اگر کسى کسى را کشت قصاص بکند؟ این حق بشر است، حق اشخاصى است که از اولاد او یا از بقایاى اوست که قصاص کند از اینها. لکن عمده این است که این جامعههاى حقوق بشر در خدمت ابرقدرتها هستند با اسم «حقوق بشر»؛ این جامعه هایى که براى حقوق بشر فریاد مىزنند مىخواهند حقوق بشر پایمال بشود، این روزنامه نویسها و مطبوعاتى که به اسم بشردوستى انتشار این اکاذیب را مىکنند، اینها در خدمت ابرقدرتها هستند، اینها حقوق بشر را پایمال مىکنند.
صحیفه امام،ج 7،ص 111
«حقوق بشر» حربهاى در دست دشمن
البته آنهایى که منافع خودشان را در خطر مىبینند یا منافع اربابهاى خودشان را، از این نهضت به هر صورتى که باشد شکایت دارند و با هر توطئهاى مىخواهند این نهضت را خاموش کنند. گاهى به بهانه «حقوق بشر» از این اعدامهایى که در ایران شده است انتقاد مى کنند، و این را یک امر خشونت آمیز مىدانند. اینها در ایران نبودند ببینند چه شد، و در پنجاه سال و بیشتر بر ایران چه گذشت و بر جوانهاى ما اخیراً چه گذشت؛ لکن اطلاع دارند؛ همچو نیست که اینها بىاطلاع باشند. اینها مطلع هستند که شاه سابق و شاهِ جلوتر با ایران چه کردند، و جنایات این دو تا مرد یا نامرد به ایران چه بود. خیانات اینها را اینها اطلاع دارند. این جمعیتى که ادعا مىکنند جمعیت حقوق بشر و حالا براى حقوق بشر دارند سینه مىزنند که «این عده که تا حالا کشته شده است چرا کشته شد؟ این یک خشونتى است!» اینها خشونتهایى که در عصر این پدر و پسر بود نادیده گرفتند. آن قتلهایى که به دست عمال اینها واقع شد، و گاهى هم به دست خود محمدرضا واقع شد، آنها را اصلًا نظرى به آن ندارند. نه آن وقت که ملت ایران آن جور ابتلا داشت و آنطور اینها غارت و قتل مىکردند یک کلمه گفتند و از «حقوق بشر» اسم بردند؛ و نه در آخر، که تمام جنایاتى که در ایران واقع مىشد در ظرف- تقریباً- دو سال آخر که همه ملتها اطلاع بر آن پیدا کردند و ملت ایران آنطور گرفتار شد که جوانهاى ما را در خیابانها دسته جمعى کشتند. (صحیفه امام، ج7، ص: 307)
سکوت در قبال جنایات شاه.
پانزده خرداد را اینها اصلًا ذکرى از آن نمىکنند. 15 خرداد به طورى که گفتهاند- من در حبس بودم، لکن آنطورى که براى من بعد از بیرون آمدن گفتند- قریب پانزده هزار نفر را آنها کشتند و از قرارى که باز گفتند، خود محمدرضا با هلیکوپتر عامل قتل هم بوده است خودش. اینها، این طرفدارهاى «حقوق بشر»، این پانزده هزار جمعیتى که در یک روز کشته شد اینها را مثل اینکه بشر نمىدانند! یا بشر مىدانند و براى آنها حقوق قائل نیستند. اگر اینها بشر هستند و حقوق دارند و این شصت هزار نفر یا بیشترى که در این چند صباح، در این چند ماه، از ایران کشته شد- از بهترین جوانهاى ما کشته شد، از همه طبقات، طبقه روحانیین، طبقه دانشگاهى، طبقه تجار، ادارى، همه جور جمعیتى، دهقان، کارگر، کشته شد- اینها اصلًا به روى خودشان نمىآوردند که این کارها شده است! ما ندیدیم که هیچ فریادى از اینها درآید که «خیر، چرا حقوق بشر را ملاحظه نمىکنید. چرا اینقدر آدم مىکشید». حالا که ما این جنایتکارها را [مجازات مىکنیم]- که هر کدامشان، بعضى از اینها، چندین نفر آدم را کشتهاند، یا آنطور اینها را شکنجه دادهاند که در زیر شکنجه مردند، یا پاهاى آنها را ارّه کردند، یا آنها را در تاوه گذاشتند و بو دادند، از همه طبقات، در زندانها آنطور عمل کردند؛ [سر و صدا راه مىاندازند] یک شب من در آن حبس که بودم صداى ضجّه و ناله اشخاصى که [شکنجه] مىکردند خودم مىشنیدم؛ بعد که آمدند این حبسیها، یعنى صاحبان حبس، پیش من آمدند، اعتراض کردم و گفتم زندانها باید جاى تربیت باشد نه جاى اینطور وحشیگریها. گفتند «نه، این چیزى نبوده. این یک سربازى بود که فرار کرده بود یک سیلى به او زدند!» در صورتى که شاید بیشتر از یک ساعت شاید شکنجه مىکردند و من فریاد مىشنیدم. (صحیفه امام، ج7، ص: 307)
نیرنگ بازى مدعیان «حقوق بشر»
این طرفدارهاى حقوق بشر، این حقّه بازها- که مىخواهند همه منافع ماها را بدهند به اربابهایشان- آن روز خفه شده بودند، قلمهایشان شکسته بود. حالا که ما اینها را پیدا کردیم و چندتایشان را کشتیم، محاکمه کردهاند و اقرار کردهاند به اینکه چه کردند و چه کردند، پرونده هایشان معلوم است که چه کردند، حالا صدایشان درآمده. در عین حال که مسئله اینطور است و آنهایى که تاکنون کشته شدند اشخاص فاسد و مفسد و بسیارىشان قاتل و قتّال و مفسد فى الارض بودند، مع ذلک ما اخیراً یک قدرى تضییق کردیم دایره این [مجازات] را، یک قدرى تخفیف دادیم. [تنها] کسانى که ثابت شده قاتل هستند، یا کسانى که شکنجه کردند و به قتل منتهى شده است، یا کسانى که امر کردهاند دسته جمعى مردم را بکشند، اینها را گفتیم حالا از این به بعد اینها مورد اعدام باشند. دیگرانى که شکنجه کردند و اینها، البته آنها اعدام نمىشوند؛ لکن به جزاى خودشان مىرسند: به حبس و تعزیر و اینطور چیزها. یک کسى که پاى کسى را ارّه کرده، لکن آنکه پایش ارّه [شده] نمرده این را نمىشود ما بگوییم که «تو بسم اللَّه! تشریف ببرید، اهلًا و سهلًا»! خوب، این باید به مجازات برسد. اگر آن آدمى که پایش را ارّه کردند پیدا بشود، پاى او را به حسب حکم شرع باید ارّه بکند؛ قصاص. اگر آن آدمى را که آن جور شکنجه کردند الآن ما پیدا کنیم و ببینیم که مىخواهد این هم تقاص کند، ما به او اجازه مىدهیم که برود تقاص کند. (صحیفه امام، ج7، ص: 308)
پایمال کردن حقوق بشر
این براى حقوق بشر است. خوب، این بشر حق دارد، آن بشر هم حق دارد. این بشر سلامت این را سلب کرده است، حقِّ این است که سلامت او را سلب کند. این بشر یکى را کشته است، حق ورثه او این است که او را بکشند. ما ورثه را پیدا نکنیم، حق حاکم است که او را بکشد. تا حالا این عده- را که کم هم بودند؛ چیز زیادى نبودند- ... دادگاههاى انقلابى کشتهاند. اینها براى احقاق حقوق بشر اینها را کشتهاند. اینهایى که ادعاى حقوق بشر مىکنند و براى «القانیان» (1) هیاهو مىکنند و یا براى «هویدا» هیاهو مىکنند، اینهاهستند که حقوق بشر را پایمال دارند مىکنند.
این هویدا پانزده سال، یا سیزده سال تقریباً نخست وزیر بود و تمام جنایات گردن نخست وزیر است. ما هر نخست وزیرى که در آن عصر [منصوب] شده، اگر پیدا کنیم مثل شریف امامى ، مثل بختیار - محکوم به قتلند اینها. بختیار خودش اقرار کرد که به امر من قتل واقع شد. اینها عامل قتلند به اینطور که وادار کردند به قتل عام. جمعیت اینها مفسدند؛ اینها فاسدند. ما براى حقوق بشر این کار را داریم انجام مىدهیم. و این جمعیتى که صدا بلند مىکنند که حقوق بشر، حقوق بشر، اینها عمال استعمارند. اصلِ این جمعیتهایى که در امریکا، یا در جاهاى دیگر، درست شده است به عنوان جمعیت «حقوق بشر»، جمعیت کذا و کذا، اینها را- همه- آنها درست کردهاند براى اینکه حقوق بشر را ضایع کنند. این همه خیانت این مرد نانجیب به ایران کرده است و این همه قتل و غارت کرده است، حالا که مىگویند این باید به قتل برسد. حالا هم که حکمى صادر نشده براى قتل محمدرضا، لکن صادر مىشود. اگر ما پیدایش بکنیم، باید کشته بشود. اینهایى که مىگویند حقوق بشر حالا صدایشان درآمده و اظهار تأسف مىکنند!( صحیفه امام، ج7، ص: 309 )
_________________________________________________
(1)- حبیب القانیان، صهیونیست و سرمایه دار معروف که به حکم دادگاه انقلاب اسلامى به جرم جاسوسى براى اسرائیل و کمک به رژیم اشغالگر فلسطین اعدام شد..
توطئه زیر پوشش «حقوق بشر»
بیایند ببینند. همان جا در خارج نشستهاند و مزد مىگیرند و قلم را برداشتند و همین طور دارند چیز مىنویسند، به عنوان «حقوق بشر»! اینها اشخاصى هستند که مى خواهند حقوق بشر پایمال بشود؛ نه اینکه مىخواهند حقوق بشر را استفاده کنند و بگویند حقوق بشر. اینها، [براى] جوانهاى ما [که] این همه کشته شدند، این همه زجر دیدند، برایشان هیچ حق قائل نیستند؛ اینها را انسان مىگویند نیستند! اینها ما را بشر- مثل اینکه- نمىدانند! آن وقت چهار نفر را ما اعدام کردیم؛ براى اینکه پانزده سال، ده سال، زجر دادهاند، کشتهاند، قتل عام کردند، ریختند توى خیابانها به قتل عام، [...] خوب شما همه دیدید این را؛ و همه دیدند این را. آنها مطلعند از این معنا؛ نه اینکه آنجا ایستاده و بیخبر هستند. همین طورى که جزئیات حالا را مطلعند، جزئیات سابق را هم مطلع بودهاند. مطلعند، لکن خیانتکارند، بى انصافند، بشر نیستند اینها. اینها یک مزدورانى هستند که مىخواهند حقوق بشر را پایمال کنند. تا حالا اینطور شده است.
(صحیفه امام، ج7، ص:311 و 312)
حدود الهى براى حفظ حقوق بشر
تمام حدود الهى براى مصلحت جامعه است. اگر آن آدمى که فلان کار را مىکند و در شرع برایش فلان جزا را قرار دادهاند، اگر این جزا نباشد امثالش زیاد مىشود. آن کسى که رفته مثلًا با زن کسى چه کرده است، اگر چنانچه این را جزا به او ندهند، خوب، این فحشا زیاد مىشود. جلو فحشا را باید گرفت. دزدها را مىگرفتند و مىبردند توى حبس، آنجا تعلیم دزدى مىکردند! مىگفتند کلاس باز شده براى کیفیت جیب برى! و چه جور جیب برى، بهتر است؟! اگر چهار تا دزد که روى موازینى که البته هست، بگیرند و جزاى آنها را بدهند، دست دزدى از ایران قطع مىشود، از عالم قطع مىشود. چهار نفر دزد را به آنطورى که شارع فرموده است- آن شارعى که راضى نیست به یک بشر که هیچ، به یک حیوان ظلم بشود- امر مىکند که باید که این جرم را کرده است این حد را هم بخورد. این براى این است که مصلحت بشر را دارد ملاحظه مىکند، براى حفظ حقوق بشر است. حدود الهى براى حفظ حقوق بشر است. بشر- همه- حقّ حیات دارند؛ اگر نکشند این آدم جانى را و این آدمى که آدم کشته است، آدمکشى زیاد مىشود. اگر به جرم دزدى، چهار نفر را که دزدى کردهاند و رفتند منزل مردم مالش را از بین بردهاند، جزا به آنها ندهند، جنایت زیاد مىشود. گرفتن و بردن توى حبس و نگه داشتن و در همان جا هم باز جیب برى را تعلیم و تعلم کردن- این- اسبابِ زیادىاش مىشود. این را حبس نباید کرد؛ باید همان جزایى که گفتند بکنند و رهایش کنند برود. دیگر [زیاد] نمىشود. اگر آن کسى که به نوامیس مردم [تعرض] کرده است، با آن شرایطى که دارد بیاورند بکشند، دیگر این زیاد نمىشود. حق بشر را اسلام دارد ادا مىکند.
شما که فریاد «حقوق بشر» مىزنید مىخواهید حقوق بشر را ضایع کنید و پایمال کنید. این همه بشر کشته شده است، حق ندارند دو تا بشرى که این همه را کشته [اند، مجازات کنند] حالا کشتن خلاف حق بشر است؟ آخر این حرف است در عالم؟ منطق است این منطق؟ (صحیفه امام، ج7، ص: 314)
بیخبران از ماهیت انسان و «حقوق بشر»
انبیا آمدند این جامعه را حفظ کنند از فسادها. این حقوقدانها نمىفهمند اصلش! اصل اسلام را نمىشناسند چیست. این غربیهایى که دور هم جمع شدند براى منافع ابرقدرتها، اینها از انسانیت اصلًا اطلاعى ندارند. اینها فقط این حیوان یک سر و دو گوش را مى بینند، و این طبیعت و این سطح طبیعت؛ نه عمق طبیعت. این سطح طبیعت را مىبینند. اینها مىخواهند «حقوق بشر»! تو چه مىدانى بشر چه هست تا حق بشر چه باشد! تو انسان را مىشناسى تا حق انسان را بشناسى؟ تو جامعه را مىشناسى که حق جامعه را بشناسى؟ همه آنها همین طورند. همه این حرفها، که مىشنوید در آن طرفها هست، و این طرفها هم از آنها تقلید مىکنند، همه براى این است که بچاپند این جامعه را! براى چاپیدن است؛ براى اصلاح نیست. جنگهایى که الآن هم در دنیا ممالک زیادى پشت سر هم به جنگند وامریکا از آن طرف، شوروى از این طرف و آن طرف و از آنور کمک مىکنند به اینها، اینها همه جنگهاى انحرافى است؛ برخلاف انسانیت است. اینجاهایى که این جنگها مى شود و این همه کشتار، این همه کشتار، در این ممالک مىشود، این طرفدارهاى حقوق بشر نشستهاند و سیگار مىکشند و پاهایشان را روى هم مىاندازند و یک کلمه صحبت نمىکنند. اما آن روز که یک عده اشخاصى که غدهاند براى این جامعه، غده سرطانیند براى این جامعه، اگر بمانند یک جامعه را به باد مىدهند، حکم اسلام را بر اینها جارى مىکنند، همینهایى که آن روز فوجها از مردم، هزارها از انسانها را، اربابانشان مى کشند و [آنها] پاهایشان را روى هم مىاندازند و تکیه مىدهند و یک کلمه حرف نمى زنند، واویلا بلند مىکنند! خوب، چرا هویدا را کشتند، یا چرا نصیرى (1) را کشتند! یا چرا کسانى که فوج فوج جوانهاى ما را از بین بردهاند اینها [را] مىکشند! کشتن اینها رحمت است بر امت. حدود الهى رحمت است بر امت.
(صحیفه امام، ج8، ص: 332)
هواداران حقوق بشر، یا حامیان منافع ابرقدرتها
براى حفظ حقوق یک جامعه باید یک غدههاى سرطانى از این جامعه جدا بشود. اینها براى رفتن محمدرضا خان هم همین عزاها را داشتند! همین آدمى که [آنهمه جنایت کرد] حالا هم از او تعریف مىکنند! حالا هم در مجلههاى خارجى یا در مطبوعاتشان از او تعریف مىکنند که نه، این اصلاح مىکرد! مىخواست درست کند مملکت را! آن کنار نشستهاند. نه مطلع نیستند؛ لکن آن کنار هستند. کنار معرکه هستند ندیدهاند اینجا چه شده است. مىدانند چه شده، اما به خودشان که واقع نشده! هزاران آدم هم اینجا کشته بشود. اصلًا انسان مطرح نیست پیش آنها. حق و حقوق انسان اصلًا مطرح نیست در این جوامعى که طرفدار حقوق بشرند. ابداً حقوق بشر مطرح نیست. حقوق ابرقدرتها مطرح است! آنها براى ابرقدرتها حق قائلند. حقشان هم این است که همه ممالک را اینها بچاپند! (صحیفه امام، ج8، ص: 333)
مدعیان دروغین حقوق بشر
آنها چه فکر مىکنند در حال شرق و در حال دنیاى سوم؟ اینها چه فکرى مىکنند؟ اینها را چه جورى تصور مىکنند؟ همینهایى هستند که براى «حقوق بشر» و نمىدانم براى حتى حقوق حیوانات، مجامع دارند! اما همهاش این مجامع، مجامع براى حفظ حقوق خودشان است. با اسم حقوق بشر، حقوق خودشان را حفظ مىکنند، و حقوق ما را پایمال مىکنند اینکه مىگویند حقوق حیوانات هم باید [محفوظ] باشد، طرفدارى از حتى حیوانات مىکنند، یک طایفهاى مىگویند طرفدارى از حیوانات، و در ویتنام هزارها مردم را در سایر شهرها هزارها، صدها میلیون مردم را به آتش مىکشند! یک طایفهاى قضیه «حقوق بشر» را مىگویند که این بشر را پایمال کردند. و مع الأسف باورمان مى آید از این مسائل، و گویندگان ما از همین حقوق بشر و از همینها پشتیبانى مىکنند! حقوق بشر را اسلام مىتواند پایه گذارى کند که سرانش مثل على بن ابیطالب است؛ نه کسانى که بشر را مىخورند و اسم «حقوق بشر» رویش مىگذارند!( صحیفه امام، ج10، ص:360 و 361 )
مدعیان هوادار حقوق بشر رویاروى ملت ایران
در هر صورت آن چیزى که الآن لازم است براى همه ما این است که تعقیب کنیم و وادار کنیم اقشار مختلفه را. آقایان هرکدام از اهل هر بلدى هستند، خطباى آنجا را، علماى آنجا را، روشنفکرهاى آنجا را وادار کنند که به مردم افهام کنند که بىتفاوت نباشند که ما وقتى که بنا باشد رفراندم کنیم [مبادا] ببینیم که یک رفراندمى که مورد قبول ماهاست نباشد. و اما قضایایى که هست هیچ نباید از این قضایا ترسید. ما این قدر ابتلا به این قضایا داشتیم، و بیشتر از این مسائل. و این ملت ما، هى تا لب یک پرتگاه رفته و آمده بیرون. حالا دیگر موضع ملت ما یک موضعى است که این مسائل دیگر نمىتواند متزلزلش کند. هرچه مىخواهند فریاد بزنند. و پولهاى ما را نگذارند بیاید. و نگذارند شوراى امنیت درست بشود. شوراى امنیت هم درست شده بود، چیزى نبود. اما حالا بفهمند دنیا که مسائل این طورى است. و این اشخاصى که ادعاى این را مىکنند که براى «حقوق بشر» [تلاش] دارند، این مسائل، این مردم هستند، این جمعیت هستند، ما با اینها ابتلا داریم .
(صحیفه امام، ج11، ص: 51 و 52)
رسیدگى ننمودن مدافعان حقوق بشر به جنایات صدام
و امیدوارم که ان شاء اللَّه آسیبى از ناحیه فاسدها به این کشور وارد نشود. و ملاحظه مىکنید که مدتى است که دولت ایران از سازمان ملل خواسته است که نمایندهاى بفرستند که این جنایاتى که این رژیم بعث ملحد به دزفول و سایر شهرهاى ما، پلدختر و اینها وارد کردهاند، ملاحظه کنند، و اثرى از این پیدا نشده است که تا حالا یک همچو کارى بکنند و توقع هم نیست که بکنند. آنها، وقتى که منافقین و امثال آنها یک مطلب دروغى مىگویند که الآن روزى صدها نفر را در خیابانها، بچههاى کوچک را مىکشند و در اوین چه مىکنند و اینها، آنها مستندشان را قول یک دشمن اسلام قرار مىدهند و هیاهو مىکنند و اطلاعیه و اینها مىدهند، لکن حاضر نیستند که یک نماینده بفرستند که ببینند اینها با این شهرهاى ایران چه کردند، اینها با خوزستان چه کردند. اینهایى که مىگویند که ما عرب هستیم و به اصطلاح غیرت عربى داریم، با این ملت عرب چه کردند، با این ملت مسلم چه کردند، با این کردها چه کردند. حاضر نیستند این کسانى که ادعاى طرفدارى از حقوقبشر مىکنند، حاضر نیستند گوش کنند به حرف این مظلومانى که زیر ستم این ظالمها به دستیارى امریکاى جابر ظالم که تمام گرفتاریهاى ما با دست اوست، حاضر نیستند که رسیدگى کنند که چه شده است. از آن طرف براى ما اطلاعیه صادر مىکنند و اعلامیه صادر مىکنند و محکوم مىکنند. و ما نه به آن محکومیتش ترتیب اثر مىدهیم و نه به این نیامدن. (صحیفه امام، ج17، ص:427 و 428)
اتهام نقض حقوق بشر
شما مىدانید که دنیا امروز وضع خاصى پیدا کرده است. سازمان عفو بین الملل اسم یک مشت از ممالک را ردیف کرده که اینها حقوق بشر را نقض نمودهاند، در میان آنها از امریکا و فرانسه و شوروى خبرى نیست و هیچ اسمى به میان نیامده، در حالى که شوروى در افغانستان و امریکا در بیروت چه بساطى درست کردهاند، اسم آن را صلاح حال مردم گذاشتهاند؛ صلاح حال مردم به شما چه؟ آن وقت درباره ایران که چند نفرى را با آن همه فساد قصاص نموده است، آن قدر هیاهو به راه انداخته و همه رسانههاى گروهى، ایران را مورد حمله قرار دادهاند. البته آنها خوب مىدانند که انقلاب ایران اگر به همه جا برسد، فاتحه آنها خوانده مىشود و دست آنان کوتاه مىگردد. مع الأسف حکومتهاى اسلامى یا توجه ندارند، یا توجه دارند ولى براى حکومت چند روزه خود سکوت نموده و با آنان همکارى مىکنند. که باید در مقابل آنها بایستیم تا انقلاب و اسلام به همه جا صادر شود.
(صحیفه امام،ج 18 ،ص 196 )
پایمال نمودن بشر به نام حقوق بشر
دیروز یا پریروز- که مثل این که دیروز بوده است، یا پریروز بوده است- که روز حقوق بشر بوده، حرفهایى زدهاند. آنهایى که بشر را پایمال مىکنند، دم از حقوق بشر مىزنند! آنهایى که از آنور دنیا آمدهاند و اینور دنیا را به آتش کشیدهاند، صحبت از حقوق بشر مىکنند. آنهایى که قضیه اختلاف نژادى مبدأ امرشان است، حتى نژادسفید را هم قبول ندارند، فقط یک نژاد و آن نژاد خودشان را قبول دارند، آنها از وحدت نژاد صحبت مىکنند، آنها از این که نباید نژاد مختلف باشد. دنیا، وضعش اینطور شده است که ظالم بیشتر کانّه داد رحمت مىدهد از مظلوم. آن کسى که مردم را پایمال دارد مىکند، بیشتر از حقوق بشر صحبت مىکند. شما ببینید که در این هواپیماربایى که همه دست اندرکاران ایران محکوم کردند این را، و بعد هم به این وضع خوب حل قضیه را کردند، باز هم مىگویند که خود اینها دخالت داشتند. این دلیل بر این است که اضطراب درشان پیدا شده، مضطربند. کسانى که مضطرب مىشوند در یک امرى، دست و پایشان را گم مىکنند، نمىدانند چى چى بگویند. اگر چنانچه این هواپیماربایى از ایران شده بود و در یک جاى دیگر بود و این طورى حل شده بود، حالا مىدیدید که چه بساطى در دنیا درآمده بود، و در تبلیغات درآمد که چه جور خوب درست شد، چه جور خوب عمل شد، چه جور شد، چه جور شد. لکن وقتى که ایران این کار را کرده است، اصلًا سکوت کردند در آن. گاهى یک چیزى مىگویند، لکن رئیس امریکا مىگوید که باز ما شواهدى بر این که احتمال این را بدهیم ایران کرده است، نمىدهیم. لکن از آنور مىگویند که- همان امریکایىها مىگویند- خود ایران دخالت داشتند در این امر؛ شواهد واضح است که خود ایران دخالت داشته! این، براى این است که مضطربند. جمهورى اسلامى و این نهضت همگانى اسلامى، اینها را مضطرب کرده که نمىدانند چى چى بگویند، هر وقتى یک چیزى مىگویند. و این براى این است که، این یک قدرت اسلامى است که یک جلوه کمى کرده است و اینها را اینطور مضطرب کرده است، والّا چرا باید اینطور فتنه بکنند و اینطور افترا بزنند؟ دائماً مشغول افترا زدنند به جمهورى اسلامى. دائماً راجع به این که در جمهورى اسلامى حقوق بشر دارد از بین مىرود و جاهاى دیگر نه! حقوق بشر سر جاى خودش هست. امریکا سرجاى خودش هست و رؤساى استکبار حفظ مىکنند حقوق بشر را! فقط در ایران است که حقوق بشر از بین مىرود! این براى این است که، مضطرباند اینها. از اسلام اضطراب دارند، از این که اسلام پیشبرد بکند، اینها مىترسند. از این جهت، اینطور مىگویند و این موجب تقویت شما بشود(صحیفه امام، ج19، ص:117 و 118)
